Αν Είσαι Μετανάστης ή Μετανάστρια…
Ο μεταναστευτικός πληθυσμός υποτιμάται και βάλλεται σε όλους τους τομείς της ζωής του. Ακολουθεί το μονοπάτι της μετανάστευσης για να ξεφύγει από τον πόλεμο, τη φτώχεια και άλλοτε από την επιθυμία για μια καλύτερη ζωή. Οι πόλεμοι υποκινούνται από τα αφεντικά και τα κράτη τους για να εξυπηρετήσουν είτε τους πολιτικούς είτε τους οικονομικούς τους σκοπούς – εκμετάλλευση ορυκτών πόρων, ανάπτυξη της βιομηχανίας των όπλων, έλεγχος γεωστρατηγικών σημείων. Απτό παράδειγμα το ελληνικό κράτος, που μαζί με τους συμμάχους του, αυτή τη στιγμή συμμετέχει στις αεροπορικές πολεμικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν, ενώ το 2003 συμμετείχε στην εισβολή στο Ιράκ – η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα – και αποτέλεσε την επανέναρξη του πολεμικού χάους στη Μ. Ανατολή.
Στην πορεία ο μεταναστευτικός πληθυσμός έρχεται αντιμέτωπος με τον δολοφονικό μηχανισμό των συνόρων, όπου τα τελευταία χρόνια τα κράτη ασκούν ακόμα πιο στενό έλεγχο, κλείνουν ασφαλείς διόδους και σπρώχνουν τους ανθρώπους σε ακόμα πιο επικίνδυνες διαδρομές. Αναγκάζεται να δίνει οικονομίες μιας ζωής στις επιχειρήσεις των δικτύων διακίνησης και να ρισκάρει να πνιγεί είτε λόγω καιρικών συνθηκών είτε λόγω ακαταλληλότητας των μέσων μεταφοράς. Καταγεγραμμένα είναι περιστατικά όπου λιμενόμπατσοι επιτίθενται, επαναπροωθούν ή ακόμα χειρότερα βυθίζουν τα πλωτά μέσα μεταφοράς μεταναστών/τριών. Γνωστά είναι, επίσης, τα κολαστήρια της Ελλάδας, της Τουρκίας, της Κύπρου και της Λιβύης που αναμένουν τους μετανάστες/τριες, εάν ξεπεράσουν τα παραπάνω.
Αρχικά, τα “κέντρα διαλογής” – “hotspot” φιλτράρουν τον πληθυσμό συλλέγοντας όλα τα προσωπικά του στοιχεία και στη συνέχεια τον κατηγοριοποιούν ανάλογα με την υπηκοότητα του και άλλους αυθαίρετους παράγοντες. Η διαδικασία τελειώνει με τον εγκλεισμό ή την εκτόπιση σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα οποία αποτελούν περιφρουρημένους χώρους από την αστυνομία και το στρατό. Εκεί συγκεντρώνονται χιλιάδες άνθρωποι που μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά όπως η μετανάστευση, ο τόπος καταγωγής και η δυσχερής οικονομική κατάσταση. “Δομές φιλοξενίας” με καθαρά ρατσιστικά και ταξικά χαρακτηριστικά τα οποία αποτυπώνονται με τον πιο σκληρό τρόπο στις συνθήκες διαβίωσης. Στέγαση άλλοτε σε κοντέινερ που γίνονται φούρνοι το καλοκαίρι και άλλοτε σε σκηνές που μουλιάζουν και βυθίζονται στις λάσπες το χειμώνα, ανεπαρκής σίτιση με μόνο σκοπό την κερδοφορία των εργολαβιών, έλλειψη κάλυψης βασικών αναγκών υγείας και φαρμάκων σε βαθμό να απειλούνται με μαζικές μολύνσεις και ασθένειες. Το χειρότερο, όμως, από όλα είναι η απώλεια της ελευθερίας, η οποία συνοδεύεται από αόριστη κράτηση, συνεχείς ελέγχους και περιορισμούς μετακίνησης.
Επόμενη δοκιμασία, είναι ο συνεχής πόλεμος από τους μπάτσους στις γειτονιές που ζουν και εργάζονται οι μετανάστες/τριες. Δολοφονίες και ξυλοδαρμοί στα Α.Τ., εξακριβώσεις και συλλήψεις που καταλήγουν σε μακροχρόνιες κρατήσεις, εξαφανίσεις και απελάσεις. Δεν θα ξεχάσουμε τον Νιγηριανό Εμπούκα, που βασάνισαν μέχρι θανάτου στο Α.Τ. Ομόνοιας τον Φεβρουάριο του 2019, ούτε και τους οκτώ Αλγερινούς που κατέληξαν με σπασμένα άκρα από τους φασίστες ανθρωποφύλακες στην Πέτρου Ράλλη το 2018.
Στη δουλειά υφίστανται εκμετάλλευση χωρίς κανένα όριο, αφού αποτελούν το πιο αόρατο κομμάτι των εργαζομένων. Η εργασιακή υποτίμηση συνοδεύεται από συνολικό ή μερικό αποκλεισμό από δομές εκπαίδευσης, υγείας και γενικών υπηρεσιών. Η εργασία των μεταναστών/τριών στην Ελλάδα παραπέμπει στις ανάλογες πρακτικές της δεκαετίας του ‘90 τις οποίες χαρακτήριζαν οι εξευτελιστικοί μισθοί, η αδήλωτη εργασία και η εργοδοτική τρομοκρατία. Αφεντικά εκμεταλλεύονται τη συνθήκη κατά την οποία οι μετανάστες/τριες βρίσκονται χωρίς χαρτιά και προσπαθούν να αντλήσουν ακόμα μεγαλύτερη υπεραξία. Σπέρνοντας καθεστώς φόβου προσπαθούν να καταστείλουν τις αντιστάσεις, όπως για παράδειγμα καλώντας τους μπάτσους, όταν έρθει η ώρα να καταβάλουν τα δεδουλευμένα ή και προχωρώντας σε ανακύκλωση των εργαζομένων. Από την άλλη υπάρχει και η εργοδοτική τακτική της Μανωλάδας για την περίπτωση των μεταναστών/τριών με χαρτιά.
Ο πόλεμος ενάντια στους μετανάστες/τριες οργανώνεται από τα κράτη των αφεντικών, διότι είναι φύσει ρατσιστικά και χωρίς τους εθνικούς/εθνικιστικούς μύθους θα δυσκολεύονταν πολύ περισσότερο στην αναπαραγωγή της εκμετάλλευσης. Για παράδειγμα, όλα τα αστικά μίντια σήμερα, αποκρύπτουν το γεγονός ότι από τα μέσα του 2015 οι νέοι μετανάστες/ριες που βρίσκονται στην Ελλάδα είναι μόλις 60 χιλιάδες, και ο αριθμός τους παραμένει σταθερός. Αντί αυτού προπαγανδίζουν όλη μέρα ρατσιστικά , εθνικιστικά και μιλιταριστικά ρεπορτάζ με τίτλους όπως “εισβολή”, “απόβαση” και “δεν χωράνε άλλοι”. Προφανώς για εμάς δεν τίθεται ζήτημα αν “χωράνε”, αφού όλοι γνωρίζουμε πως στις γειτονιές μας και στις πόλεις μας, χωράνε όλα τα καταπιεζόμενα και αντιστεκόμενα υποκείμενα του κόσμου.
Το στρατόπεδο συγκέντρωσης ως εθνική βιομηχανία
Εξίσου ψηλά στην ατζέντα των πολιτικών εκπροσώπων των αφεντικών είναι η συνέχιση της πολιτικής της προηγούμενης κυβέρνησης για την περαιτέρω ανάπτυξη της βιομηχανίας των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών/ριών, με την δημιουργία τεσσάρων νέων στρατοπέδων στην περιφέρεια της Αττικής. Μια εθνική βιομηχανία που παρέχει κέρδη στις ιδιωτικές εταιρείες (ΜΚΟ), στον ελληνικό στρατό (50% των μεταναστών είναι υπό τη διαχείριση του στρατού μετά τη διυπουργική συμφωνία Μουζάλα-Καμμένου), στα αφεντικά του επισιτισμού, των σεκιούριτι, στους ιδιοκτήτες ακινήτων και στους διάφορους διακινητές – δηλαδή ανθρώπους του στενού πυρήνα του κράτους.
Ταυτόχρονα η βιομηχανία των μκο, που δραστηριοποιείται τόσο εντός όσο και εκτός των στρατοπέδων συγκέντρωσης, έχει καταστεί από τις πιο κερδοφόρες και τις πιο αναπτυσσόμενες για τον ελληνικό καπιταλισμό. Για όλα αυτά τα ευρωπαϊκά κονδύλια δεσμοφύλαξης, μαίνεται μια σύγκρουση μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού κράτους για το ποιός ανθρωποφύλακας θα αντλήσει περισσότερα κέρδη.
Το Μάρτη του 2016 η Ε.Ε. αποφάσισε να αναθέσει στην Τουρκία το ρόλο του κυρίου δεσμοφύλακα για το μελλοντικό της εργατικό δυναμικό και υπέγραψε τη γνωστή συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας, ενώ παράλληλα διατήρησε άλλες μικρότερες συμφωνίες με την Ελλάδα, την Αίγυπτο, τους φύλαρχους της Λιβύης και άλλους. Για αυτό το λόγο θεωρούμε ότι το αίτημα για κατάργηση της συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας έχει να κάνει με τους παραπάνω διακρατικούς ανταγωνισμούς και όχι με τους ταξικούς μας αγώνες.
Τέλος να αναφέρουμε ότι παρόμοιες με των ευρωπαϊκών κρατών, πολιτικές παρανομοποίησης και προσπάθειας πειθάρχησης εφαρμόζει τόσο ο καπιταλισμός των ΗΠΑ με εργάτες/ριες από την Λατινική Αμερική, όσο και ο κινέζικος καπιταλισμός αφού έχει ανακηρύξει ως παράνομη την εσωτερική μετανάστευση.
Αντιστάσεις Και Καταλήψεις Ως Μέσα Αντίστασης
Απέναντι σε αυτές τις συνθήκες οι μετανάστες/τριες αντιστέκονται και εξεγείρονται. Διαδηλώνουν και πυρπολούν τα κολαστήρια της Πέτρου Ράλλη, της Σάμου και της Μόριας, δραπετεύουν, καταλαμβάνουν τις εθνικές οδούς και τα τρένα, κατασκηνώνουν στα σύνορα και συγκρούονται με τις μονάδες καταστολής. Και κάθε φορά που έχουν την ευκαιρία, φεύγουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να επιστρέψουν στον αστικό ιστό, εκεί όπου χτίζουν τις κοινωνικές και συναδελφικές τους σχέσεις. Στα αστικά κέντρα κάνουν διάφορες εργασίες ενώ αρκετές φορές συγκρούονται για να υπερασπιστούν τα μόνα μέσα επιβίωσής τους, όπως ο κοινός αγώνας των μικροπωλητών της ΑΣΟΕΕ με τους αναρχικούς/ές-αντιεξουσιαστές/ριές φοιτητές/τριες.
Χρησιμοποιούν και συμμετέχουν στις δομές αλληλεγγύης του κινήματος για να στεγαστούν και να οργανώσουν τις ζωές τους σε κοινότητες, χωρίς τον τρομοκρατικό έλεγχο του κράτους. Τέτοιες ήταν η Σπύρου Τρικούπη 15 Τρανσίτο, η Σπύρου Τρικούπη 17, το 2ο και το 5ο Σχολείο, η πιο πρόσφατα εκκενωμένη κατάληψη Όνειρο, όπως και οι δεκάδες καταλήψεις που εκκενώθηκαν επί Σύριζα όπως η Αzadi, η New Babylon και η Clandestina. Δομές αλληλεγγύης που βρίσκονταν μέσα στην πόλη κοντά σε ανθρώπους, σε μέσα επικοινωνίας και μετακίνησης, σε σχολεία και σε υπηρεσίες που χρειάζονται οι μετανάστες/ριες για να διαβούν τον γραφειοκρατικό γολγοθά που τους επιβάλλει το κράτος.
Οι καταλήψεις, τα στέκια και γενικότερα οι χώροι αγώνα αποτελούν πολυεθνικές κοινότητες, οι οποίες πέραν της στέγασης μεταναστών/ριων οργανώνουν συλλογικές κουζίνες, κοινωνικά ιατρεία, δημόσιες δομές υγιεινής και προσφοράς, αυτο-οργανωμένα μαθήματα και εκπαιδεύσεις, θέατρα, συναυλίες, παραγωγή τροφίμων, συλλογή χρημάτων και ειδών πρώτης ανάγκης για κρατούμενους/ες. Κοινότητες που αποσκοπούν στο να γίνουν καταφύγια από την οικογενειακή βία, την πατριαρχία, τον οικονομικό και πολιτικό έλεγχο του κράτους.
Πέρα από τις καθημερινές ανάγκες και τις κοινωνικές δομές, οι καταλήψεις, τα στέκια και ευρύτερα οι χώροι αγώνα, αποτελούν τόπους συνάντησης και οργάνωσης εκατοντάδων καταπιεσμένων, εκμεταλλευόμενων και αντιστεκόμενων. Σε καταλήψεις, όπως στην πρόσφατα εκκενωμένη Gare, στη Βίλα Αμαλίας παλαιότερα και στην πλειοψηφία των καταλήψεων στον ελλαδικό χώρο, ζυμώνεται και δημιουργείται ο ταξικός λόγος και η φωνή των αναρχικών-αντιεξουσιαστών αγωνιστών/τριών. Χώροι που σχεδιάζονται οι δράσεις ενάντια στα κρατικά, καπιταλιστικά και πατριαρχικά συμφέροντα, δημιουργούνται πρωτοβουλίες, ομάδες και συλλογικότητες. Η έκταση που λαμβάνει το φαινόμενο των καταλήψεων αντανακλά την αμφισβήτηση της κοινωνίας απέναντι στον θεσμό της ιδιοκτησίας, ενώ την ίδια στιγμή η ύπαρξή τους δίνει σάρκα και οστά σε αυτήν την αμφισβήτηση. Ταυτόχρονα συνηγορεί και θρέφει την επαναστατική ιδέα, που θέλει τις δυνάμεις της κοινωνικής βάσης να μπορούν να απαλλοτριώσουν κτήρια, να καταλάβουν εδάφη και να κτίσουν μια ζωή χωρίς το κράτος, το κεφάλαιο και την πατριαρχία.
Πεδία του κοινωνικού/ταξικού αγώνα δεν είναι μόνο η υπεράσπιση των καταλήψεων και των στεκιών. Οι πλατείες και οι γειτονιές σαν τα Εξάρχεια, τόποι ολόκληροι σαν την Λευκίμμη και τις Σκουριές, τα σχολεία και τις σχολές, είναι τόποι που οι άνθρωποι μάχονται για να ακυρώσουν τα καταστροφικά αναπτυξιακά προγράμματα και για να οριοθετήσουν τις γραμμές τους απέναντι στον κρατικό στρατό. Για αυτό οι χώροι αγώνα αποτελούν ανάχωμα στους καπιταλιστικούς σχεδιασμούς και για αυτό ανέκαθεν το κράτος προσπαθούσε να τους καταστείλει και να πειθαρχήσει τα ίδια μας τα σώματα. Οι αγωνιστές/τριες ματαιώνουν τις προσπάθειες των αφεντικών και του κράτους και αφήνουν σημαντικές παρακαταθήκες για μελλοντικές αντιστάσεις.
Ανάπτυξη Σημαίνει Ύπουλα Εκτοπισμένοι
Από τα Άγραφα μέχρι τα Χανιά, από το κέντρο της Αθήνας μέχρι και το τελευταίο νησί, ο καπιταλιστικός και κρατικός μηχανισμός βρίσκεται σε ανασυγκρότηση προωθώντας άκρως ισοπεδωτικά αναπτυξιακά σχέδια τόσο για το περιβάλλον όσο και για τις γειτονιές μας. Η βιομηχανία των ΑΠΕ (ανανεώσιμων πηγών ενέργειας), ξυρίζει και σκίζει τα βουνά για να χτίσει ανεμογεννήτριες, φαραωνικά έργα που θα αντέξουν για λίγα χρόνια και μετέπειτα θα αποτελούν απλά σκουπίδια σε κρανίου τόπο. Έργα όπως το φράγμα του Αχελώου που απειλεί με εξαφάνιση ένα ολόκληρο χωριό. Τεράστια τρυπάνια ανοίγουν βαθιά πληγή στο έδαφος για να απορροφήσουν περαιτέρω καύσιμα και ορυκτά.
Πέρα από τη λεηλασία της φύσης, μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας απειλείται αφού οι γειτονιές μας μετατρέπονται σιγά-σιγά σε τουριστικά θέρετρα. Το φαινόμενο του airbnb μαζί με τα οργανικά συμφέροντα των ιδιοκτήτων εκτοξεύουν τις τιμές των ενοικίων στα ύψη, ενώ την ίδια στιγμή ο μισθός κρατιέται στο κατώτατο όριο. Οι νέες συνθήκες μας καθιστούν ανήμπορους να ανταποκριθούμε στις νέες οικονομικές απαιτήσεις με αποτέλεσμα να αναγκαζόμαστε να εγκαταλείψουμε τις γειτονιές μας. Η ζωή ακριβαίνει και το εργασιακό μας μέλλον συμπυκνώνεται στη γαλέρα της τουριστικής ανάπτυξης, χωρίς καν τη δυνατότητα να μένουμε στις γειτονιές που δουλεύουμε. Με την πλήρη στήριξη και συμμετοχή του Δήμου Αθηναίων και των ανά περιοχή τοπικών θεσμών, οι γειτονιές μας γίνονται διαφημιστικό προϊόν και βορά στις ορέξεις των μικρών ή μεγάλων αφεντικών. Την ίδια στιγμή η αστυνομοκρατία εντείνεται για να προστατεύσει την ομαλή κυκλοφορία του εμπορεύματος και να δώσει την αίσθηση ασφάλειας στους επιχειρηματίες και τους καταναλωτές. Από την πόλη στην ύπαιθρο και από τα νησιά μέχρι τα βουνά, όλη η χώρα, ένα εργοτάξιο και ένα κέντρο κατανάλωσης.
Ένα ολιστικό σχέδιο κρατικής καταστολής και καπιταλιστικής ανάπτυξης που απαιτεί να δεχθούμε ως κανονικότητα την αστυνομοκρατία και τα επίπεδα διαβίωσης που θέλουν τα αφεντικά να μας επιβάλουν.
Όσο για Εμάς
Ενάντια σε αυτά, εμείς απαντάμε πως η τάξη των καταπιεσμένων και αντιστεκόμενων μπορεί να ζήσει και να οργανώσει την ζωή της χωρίς την καταδυνάστευση και την εκμετάλλευση του κράτους, του κεφαλαίου και της πατριαρχίας. Οργανωμένοι/ες συλλογικά σε κοινότητες, συνελεύσεις γειτονιών, σωματεία βάσης με δομές αλληλεγγύης και αυτοάμυνας, μπορούμε να αντλήσουμε πολλαπλάσια δύναμη, να αντισταθούμε και να βάλουμε φρένο στις μηχανές κοινωνικής υποταγής. Μην ξεχνάμε ότι όλη η δύναμη και η γνώση βρίσκεται στα χέρια των εκμεταλλευομένων και μαζί με την επιθυμία για δημιουργία και ελευθερία μπορούμε να πραγματοποιήσουμε την έφοδο στον ουρανό.
– ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ
– ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ, ΧΑΡΤΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ/ΤΡΙΕΣ
– ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΚΤΟΠΙΣΜΟ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΜΑΣ
– ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ